|
||||||||||||
PSICOANALISI E FAVOLE| Jènu vót
bȉša jèna tét
jȉmaše ńèovu šcêr oš nèpût ka
ju činâše mȅst svȅ hȉž, nišća vȅć. Jȅna dân štȁric je-pòšâ dȍl ná-dn, a óna čȅļad, ka nàhôdaše, pîtaš: - Lȉpa čȅļad, stavȉdli môj štȁrić?” - “Pȍuj vȅće dȍl, ka ga nàhôdaš.” Je pȍla vȅća dȍl, a je nȁl jȅna vȅliki pòrtûn, pa je pítal: “Lìpa žéna oš lípi ļûd, kȍ nȍsi tóte môj štarić?” |
Jedànpūt bjȅše jèdna
tȅtka i ȉmāše svòju kćer i nećakińu, kòjū čińaše
mèsti svȅ kȕcu, nȉšta vȉše. Jèdan dân kòšić (joj) je
pòšao dȍle nà dno, a ònu čȅlad, štȍ nàlažaše, pîtāše: pîtāše: - Lȉjepā čȅladi, jèste li vȉdjeli môj kòšić?” – “Póđi vȉše dȍle, jȅr ćeš ga nàći.” Pòšla je vȉše dȍle i nàšla jèdna vȅlikā vràta, pâ je pítala: “Lȉjepā žȅno i lȉjepi čȍvječe, kȍ nȍsī óvdje môj kòšić?” |
C’era
una volta una matrigna e aveva una figlia e una
figliastra a cui faceva sempre spazzare la casa –
nient’altro. Un giorno il corbello andò giù in fondo e
alla gente che trovava (lei) chiedeva: – Bella gente, avete visto il mio corbello? – Va’ più giù che lo trovi. Andò più giù e trovò un grande portone e chiese: – Bella donna e bell’uomo, chi sa se sta lì il mio corbello? |
 |
||
|
Su
rìspunil òna čȅļad: “Óde jê! sȁ mȁmo ti-vŕnit štàrić, mȁ mȁš zakòupat
tȕna
ȍvu hȉž.” Ȍva dìvôjk je-vȁzela mȅtl, je pòmela hȉž. Jôpa činu: “Sȁ mȁš sfèrdzat pȍsteļ!",
a
óna jekomìdal pòusteļ.
Ȍva žen
su rȅkl: “Ȍva-ti štàric! sȁ, kȁd jìzâješ vȁn portún, bŕni-sa zgór;”
je sa bŕnila zgór, a je pȁl na-zvízd dò-zlât na
čél, a ȍva dìvôjk sfìtlâš, a je pȍla dȍm. Čini tét: “Jô! káka sičíla ka ti je dȍla zvízd na čel?” Ȍna divôjk je-povídala fȁt kȁka je-bílo, ka je pòšâ
štaric nûtra ȍni pàlac. Čínî ȍva tét: “Nîmaš mȅst vȅč hȉžu, mȁ mèst mòja šcêr.” “Ȍva-ti štàric! sȁ, kȁd jìzâješ vȁn portún, bŕni-sa zgór;”
je sa bŕnila zgór, a je pȁl na-zvízd dò-zlât na
čél, a ȍva dìvôjk sfìtlâš, a je pȍla dȍm.
Čini tét: “Jô! káka sičíla ka ti je dȍla zvízd na čel?” Ȍna divôjk je-povídala fȁt kȁka je-bílo, ka je pòšâ
štaric nûtra ȍni pàlac. Čínî ȍva tét: “Nîmaš mȅst vȅč hȉžu, mȁ mèst mòja šcêr.
”Pȍla je ńèova šcêr, je pȍmela hȉž, a je hìtila nà pošt ȍvi štàrić. Grê dól: “Grûbe lûdi oš grûbe žén, sta-vȉdil môuj štàrić?”- “Pȍj vȅća dȍl, ka nàhôdaš.” - Je pȍla nâ-vi pālac štȉs, tr je pítal: “Grûbe ļûde oš grûbe žén, tóte-je môj štàric?” Činu òne žén: “Óde jê tvôuj štàrić; sȁ mȁš koupat tû hȉž;” je vȁzela càpûn, je zbrdèlal hȉž. - “Sȁ mȁš ràzbit tûna tâ zdȉl”; je hi ràzbil. - Sȁ mȁš sfèrdzat tâ lindzún nȁ-posteļ”; je pȍla a je hi sfèrdzal. Pȁ su rȅkli: “Ȍvo-ti štàrić? sȁ, kȁ ìzâješ vân, bŕni-sa zgór;”; kāka sa-bŕnila zgór, je pȁla načeala do tóvar. Gòvoraše mȁter: “Štòkîvaj!”, - vȅće štòkîvaš, vȅće rèstâš; tr dȍkle je-ûmbral, svȅ ònô je dŕžal. |
Odgovòrila su ònā
čȅlad; “Òvdje je! sȁd ćemo ti vràtiti kòšić,
ȁli ȉmāšraskòpati svȕ òvū kȕcu.” Óva djèvōjka je
ȕzēla mȅtlu, pomèla je kȕcu. Ȍpêt gòvorē: “Sȁd trȅbā
da rȁzbijēš sve tê zdjȅle”, jȅr bjȅhu nèčiste. Òva
djèvojka ih je ȍprāla; pâk ȍpēt su rèkli: “Sȁd trȅbā
da ràzderēš pòsteļu!”, a òna je
načinila pòsteļu. Òvē žene su rèkle:
“Ȅvo ti kòsić! sȁd, kȁd ìzāđeš izvan vràtā, obŕn se
ȕzgore”; obŕnula se je ȕzgore, a pȁla je jèdna
zvijèzda ȍd zlāta na čelo, a òva djèvōjka
svijètļāše, tȅ je pòšla dȍma. Gòvorī tȅtka: “Jôj!
kȁko si učinila dȁ ti je dòšla zvijèzda na čelo?”
Òna djèvōjka je pripòvjedila stvâr kȁko je bíla, da
je pòšao kàblić u ònu pàlaču. Gòvorī òva tȅtka:
“Nêmāš vȉše mèsti kȕcu, mèšće je mòja kćî.”
Póšla je ńêna kćî, pomèla je kȕcu i bàcila je nȁvlāš òvī kòšić. Ȉdē dȍle: “Grȗbī ļȗdi i grȗbê žȅne, jèste li vȉdjeli môj kòšić?” – “Póđi vȉše dȍle, jȅr ćeš (ga) nàći.” – Pòšla je u òvu pàlaču ȉstū, tȅ je pítala: “Grūbī ļûdi i grûbē žene, jȅ li tû môj kòšić?” Gòvorē ònē žene: “Óvdje je tvôj kòšić; sȁd trȅba da kȍpāš tû kȕcu”; ȕzēla je mòtiku, ispremijèšala je kȕcu. – “Sȁd trèbā da rāzbijēš svȅ tê zdjȅle”; ràzbila ih je. – “Sȁd trȅbā da ràzderēš tû pòńavu na pòsteļi; pòšla je tȅ ih je rāzdřla. Pâk su rèkli: “Èvo ti kòšić! sȁd, kȁd izāđeš vȁn, obŕni se ȕzgore!”; kȁko se je obŕnula ȕzgore, pȁo je jèdan ûd od tòvara (ńoj na čelo). Gòvorāše mȁti: “Podrèzūj!”, – štȍ vȉše podrèzȉvāše, tȍ više ràstijaše, te dȍkle je ȕmȓla, svȅ je ònō dŕžala. |
Rispose quella gente:
– È qui! Ora ti ridaremo il corbello, ma devi zappare tutta questa casa. La ragazza prese la scopa, spazzò la casa. Fanno di nuovo: – Ora devi rompere tutte queste stoviglie, – che erano sporche. La ragazza le lavò; poi dissero di nuovo: – Ora devi strappare il letto! E lei mise in ordine il letto. Queste donne dissero: – Eccoti il corbello! ora, quando esci fuori dal portone, voltati in alto. Si voltò in alto e cadde una stella d’oro sulla fronte e la ragazza splendeva e andò a casa. Fa la matrigna: – Ahimè! come hai fatto che ti è venuta una stella sulla fronte? Quella ragazza raccontò il fatto come era stato che il corbello era andato dentro quel palazzo. Fa la matrigna: – Non devi più spazzare la casa, deve spazzare mia figlia. Andò sua figlia, spazzò la casa e gettò il corbello apposta. Va giù: – Brutti uomini e brutte donne, avete visto il mio corbello? – Va’ più giù, che trovi. Andò a quello stesso palazzo e chiese: – Brutti uomini e brutte donne, è qui il mio corbello? Fanno quelle donne: – Il tuo corbello è qui; ora devi zappare codesta casa. Prese la zappa, demolì la casa. – Ora devi rompere tutte queste stoviglie. Le ruppe. – Ora devi strappare queste lenzuola sul letto. Andò e le strappò. Poi dissero: – Eccoti il corbello! ora come esci fuori voltati in alto! Come si voltò su, le cadde sulla fronte un pene di asino. Diceva la madre: – Taglia! Più tagliava, più cresceva, e finché non morì quello lo tenne sempre. |